Taniec brzucha, to taniec brzucha, czyż nie? Chcesz mi powiedzieć, że istnieją różne style? Tak, Habbi, istnieją! Gdy tylko przebrniesz przez wstępne informacje o starożytnej sztuce tańca orientalnego, odkryjesz niezwykły świat urzekających ruchów oraz czarującej sztuki, kultury oraz muzyki.
Ośrodkiem całej sztuki Bliskiego Wschodu jest Kair w Egipcie. To tam można spotkać niezliczoną ilość utalentowanych muzyków i tancerzy oraz znaleźć wiele miejsc przeznaczonych do występów. To do Kairu przyjeżdżają artyści w celu nagrania swoich piosenek. Ponadto miasto to jest bliskowschodnim odpowiednikiem Hollywood, to tam ma swoja siedzibę przemysł filmowy. W Kairze pracują najbardziej znane tancerki, a nawet najpopularniejsze szwaczki strojów do tańca brzucha, a kairskie produkty wyznaczają trendy dla każdej dziedziny sztuki Bliskiego Wschodu.
Stroje kabaretowe, znane także jako klasyczne stroje orientalne, są ręcznie szyte oraz zaprojektowane przez najlepszych projektantów w Kairze, takich jak Madame Abla. Co jednak, oprócz faktu, że są one uszyte w Egipcie, wyróżnia typowe stroje egipskie? Aby znaleźć odpowiedz na to pytanie należałoby wyjaśnić różnicę pomiędzy stylem egipskim, a stylami innych państw Bliskiego Wschodu. Dla ułatwienia, wybierzmy kraj najbardziej różniący się od Egiptu. Porównajmy zatem styl egipski ze stylem tureckim.
W dzisiejszych czasach tancerki w Kairze noszą pasy oraz biustonosze całościowo ozdobione koralikami, cekinami oraz kryształkami (strasami). Taki styl obowiązuje od 20 lat. Jest to bardzo efektowny, błyszczący oraz elegancki strój. Koraliki są ręcznie nawlekane oraz naszywane. Przez ostatnie dwie dekady długość oraz ilość frędzli zdobionych koralikami uległa zmianie: z długich oraz obfitych do krótkich, a nawet do ich braku. Obecnie chociaż spódnice są różnej długości oraz szerokości, styl ten nadal jest klasyczny. Ponadto tancerki w Kairze noszą klasyczne stroje orientalne, ale zakrywają brzuch specjalną naciąganą na ciało pończochą lub tiulem, bez względu na to w jakim stopniu odkryte są ich nogi. W Egipcie bowiem nadal nielegalne jest publiczne tańczenie z odsłoniętym pępkiem.
Nie dotyczy to jednak Turcji. Wydaje się, że w Stambule istnieje przekonanie, że im więcej odkrytego ciała tym lepiej. Jak w stylu egipskim stroje tureckie są całościowo zdobione koralikami. Jednakże pasy noszone są dużo wyżej, prawie na wcięciu talii, przez co rozcięcia spódnic w znacznym stopniu odsłaniają uda. Sprawia to wrażenie, że tancerka nie nosi pod spódnica i pasem żadnej bielizny. ( Jednak czy aby na pewno jest to tylko złudzenie? W Stambule modne jest tańczenie bez bielizny!).
Egipski styl tańca brzucha wykorzystuje przede wszystkim muzykę klasyczną, jak również współczesną, która jest komponowana w Egipcie oraz posiada arabskie rytmy. Turecka muzyka wykorzystywana do tańca brzucha jest podobna do greckiej lub armeńskiej. Jest ona zazwyczaj szybsza niż egipska muzyka taneczna i często następuje w niej mniej zmian rytmu. Nie można przez to jednak powiedzieć, że tancerki stylu tureckiego nie potrafią tańczyć do muzyki stylu egipskiego i odwrotnie. Często ma to miejsce. Jednak tancerka, która szkoliła się w klasycznym stylu egipskim nie czułaby się tak komfortowo w tureckim tańcu karsilama, jak w, powiedzmy, masmoudi.
Jest także widoczna różnica w samej technice tańca. Styl egipski charakteryzuje się dokładnością ruchów w których biodra trzymane są pod klatką piersiową. W stylu tureckim tułów często przechylany jest do tyłu, a miednica wypychana do przodu. Ponadto, w przeciwieństwie do stylu tureckiego, w stylu egipskim przechylanie się do poziomu podłogi, turlanie lub klęczenie w tańcu nie jest popularne.
W obecnych czasach tancerka posiadająca uprawnienia podczas swojego występu może pozwolić sobie prawie na wszystko, oczywiście w granicach dobrego smaku. Ale co należałoby zaznaczyć to wyraźna unikatowość stylu egipskiego, tak więc każda uczennica tańca brzucha powinna być świadoma stylu, którego jest uczona, a każda instruktorka powinna wiedzieć jaka jest jej specjalność. Jak w każdej dziedzinie sztuki, specjalista wykwalifikowany w nauczaniu jednej, określonej techniki jest lepszy od osoby, która twierdzi, że czerpie po trochu z wielu technik.
